Gisteren de magistrale nieuwste film gezien van ons aller Nic Balthazar.
Tot Altijd.
Zo Mooi. Zo Mooi. Zo Mooi.
Van begin tot eind, een ode aan het leven, aan het waardig leven - dat dus ook het mooi, waardig leren sterven behelst.
Er wordt geflierefluit, gezeverd, gevochten tegen "den Amerikaan"; maar "et in Arcadia ego".
Als je wil genieten van ontzettend mooie camervoering,
van hoe een vader zijn zoon toefluistert dat ie mag verder avonturieren en dat hij fier is dat hij zijn vader was.
Als je wil smullen van "j'ai.... j'ai .... j'ai quelque chose dans mon c*ul qui m'empêche de marcher..." en de frivole fratsen des levens...en der vriendschappen.
En dan meemaakt hoe dat lieflijk zorgeloze leven tot stilstand wordt gemaand,
en toch die lach, die strijd, die relativering.
Als je niet wil nadenken over "death and taxes", maar over het Feest des levens
dan is "tot altijd" een film die je moet gezien hebben, gedeel, en besproken met je vrienden, vrouw, ouders en kinderen.
De speech, gehouden door Speck de filosoof, over wat wij allemaal van elkaar leren, tijdens ons leven, en ook daarna, is van een fijngevoeligheid zonder weerga.
Ga dat zien,
en weet te melden of je ook tranen met sloten hebt gehuild.
Ik dank u, mijnheer Balthazar, voor een heel mooi Iets.
U heeft uw volk leren denken. (en van 't leven genieten). Bravo.
